[NC-PART] I MISS YOU LIKE CRAZY 3 - Mingyu & Wonwoo [END] #ฟิคสมฮ

“เฮ้ย! มินกยูเดี๋ยวก่อน มินกยู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ดึงเสื้อไว้ไม่ทันบัดนี้มันถูกโยนไปอีกฟากของเตียงเสียแล้ว ไอ้บ้ามินกยูมือไวชะมัด!

“เดี๋ยวอะไรล่ะครับ มาเล่นกันเลยเถอะ พี่วอนอู” ลิ้นหนาเลียรอบริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ มันเหมือนมินกยูเวอร์ชั่นโรคจิตที่เจอกันคืนนั้นเลย!!

“อ้ะ!?” เอวคอดบางถูกสองมือโอบล้อมแล้วยกช้อนให้ลุกขึ้นนั่งบนตัก รอยยิ้มที่ส่งมาให้นั่นทำให้วอนอูต้องเบนหน้าหนีไปทางอื่น บ้าจริงทำไมหน้าร้อนแบบนี้วอนอู!

“ผมคิดถึงพี่มากนะครับ คิดถึงแทบจะขาดใจเลย” กระซิบลงเบาๆ ที่ข้างหู สัมผัสอ่อนนุ่มจุมพิตลงข้างขมับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงมาเรื่อยๆ จากพวงแก้ม มาที่คางเรียว แล้วจบลงที่ริมฝีปากที่น่าหลงใหลของอีกคน

“ขอได้มั้ย คนดี… Baby, Be mine tonight, please” ไม่มีเสียงใดเอ่ยตอบมีเพียงแต่รอยยิ้มของคนหน้าหวานเท่านั้นที่เผยขึ้น เท่านั้นมินกยูก็รู้คำตอบของอีกคนแล้ว

ณ เวลานี้คงจะมีแค่พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันตามต้องการไม่ใช่แค่ชั่วคราวแต่จะเป็นตลอดไปอย่างที่มินกยูเคยวาดฝันเอาไว้

“ผมจะกอดพี่ไว้ตรงนี้ จูบที่ตรงนี้ อยู่กับพี่ตรงนี้จะไม่ไปไหน ผมจะไม่สัญญาว่าจะดูแลพี่ให้ดีที่สุดแต่ผมจะพยายามทำมันให้ดีที่สุด พี่วอนอูได้โปรดอยู่กับเด็กคนนี้ไปนานๆ ด้วยนะครับ” เรียวปากยิ้มขึ้นกว้างอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ วอนอูรู้สึกได้เลยว่ามินกยูมีความสุขมากและเขาเองก็เช่นกัน

“อื้ม พี่จะอยู่กับนายมินกยู พี่รักนายนะ” อ่อนโยนและแผ่วเบา รอยจุมพิตที่หน้าผากกว้างฝังลึกเข้าไปภายใต้ความรู้สึกภายใต้จิตใจ ถึงจะไม่ใช่จูบที่ริมฝีปากอันร้อนแรงแต่จูบนี้ก็ทำให้มินกยูใจเต้นระรัว

โอบร่างกายเล็กให้นอนลงราบไปกับพื้นเตียงก่อนจะโน้มตัวทาบอีกคน เรียวปากบางถูกครอบครองโดยเด็กน้อยตรงหน้าอย่างช่ำชอง กลีบปากถูกดูดดึงด้วยความปรารถนาและโหยหา ไม่มีอีกแล้วความฝัน ณ เวลานี้ มีแต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าเขา

“อรื้ออ” สัมผัสอันวาบหวามทำให้วอนอูต้องปล่อยเสียงครางออกมาตามอารมณ์ มินกยูทำให้เขาเคลิ้มจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

ลิ้นหนาเกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างคนคุมเกมคนตัวเล็กที่ยังไม่ประสาเผลอเกี่ยวลิ้นอีกคนตอบ เผลอยั่วแบบไม่รู้ตัวแต่ก็ทำให้มินกยูพอใจไม่น้อย

“อรืออออ” คนอายุน้อยกว่าเริ่มซุกซนสอดมือใหญ่เข้าไปภายใต้กางเกงนอนตัวเล็กอย่างเร็วและวอนอูก็ไม่ได้ขัดขืนแม้แต่อย่างใด

กางเกงนอนสีขาวหลุดออกมาแล้วและบังเอิญชั้นในตัวเล็กก็ดันหลุดติดมือมินกยูมาด้วยสิ แย่จังเลย~
“วอนอูนูน่า นอมูแยปอ” แกล้งพูดหยอกให้คนน่ารักเขินเล่น เขาเป็นผู้ชายนะมาเรียกนูน่าได้ยังไง มินกยูคนบ้า!

“เจ้าบ้า ฉันไม่ใช้ผู้หญิงนะ!” พูดกลับไปอย่างขวยเขินก่อนที่จะซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ด้วยความอาย
“ไม่ใช่ผู้หญิงแต่น่ารักกว่าผู้หญิงอีกนะครับ” ตอบเสร็จก็ยกยิ้มขึ้นตรงมุมปาก แอบเหลือบมองอีกคนแล้วก็ต้องเบนหน้าหนีเช่นเดิม มินกยูตอนนี้มันดูดีชะมัดยาด

“วอนอูนูน่า ผมจะเริ่มเล่นแล้วนะ” กัดใบหูเล็กแกล้งวอนอูให้เสียวเล่นก่อนจะก้มลงจับขาขาวทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน แค่ขยับแขนมาจับขาเขากล้ามแขนของมินกยูก็ขึ้นแล้วไม่รู้ว่าขาเขามันอวบจนหนักหรือว่าอีกคนหุ่นดี ให้ตายเถอะวอนอูกำลังหลงใหลคนตรงหน้า

“หืม นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ รอยยังไม่จางลงเลยหรอ” แปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นรอยแดงจางๆ ปรากฏอยู่ตรงโคนขาด้านในของคนตัวเล็กว่า

“แล้วนายกัดเบาๆ ซะที่ไหนล่ะ!” เอ็ดอีกคนอย่างหมั่นไส้ทำเป็นแปลกใจ ตอนทำลืมคิดหรอว่ากัดเขาแรงแค่ไหนจนรอยมันไม่จางลงแบบนี้

“ฮ่าๆๆ งั้นก็... ทำอีกรอบละกันจะได้เห็นชัดๆ ไปเลย” พูดจบก็ก้มลงทำรอยรักไว้ทันทีไม่รอให้อีกคนได้ท้วง วัยรุ่นก็อย่างนี้ใจร้อน หึหึ

“ฮร้า! มินกยูเบาๆ สิ” เผลอทุบไหล่กว้างไปอย่างลืมตัวเมื่ออีกคนกัดเข้ามาที่เนื้อตรงโคนขา มินกยูมันป็นคนหรือแวมไพร์เนี่ยชอบกัดจัง!

“หวานจัง” ไม่ได้สำนึกผิดแถมยังส่งยิ้มแป้นแล้นกลับมาให้เขาอีก เจ้าเด็กนี่จะทำให้เขาระทวยไปถึงเมื่อไหร่กันนะ!

“เนื้อหวานๆ แบบนี้ห้ามให้ชิมนะครับนอกจากผมคนเดียว” ว่าแล้วก็กัดลงไปอีกทีแล้วจึงละออกมา

“อ้ะ! มินกยู! อรื้ออออ” ไม่มีบอกกล่าวอะไรอีกแล้ว มินกยูสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังจนวอนอูถึงกับสะดุ้ง

“ฮรื่ออ มินกยู ฮร่า...อึก...อื้ออออ” มินกยูไม่ตอบกลับเสียงที่กำลังเรียกชื่อเขาแต่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนหน้าหวานร้องครางระทวยด้วยใบหน้าที่ยั่วยวน

“อึก...อะ...อย่าแกล้ง...อร้าาา” เมื่อรู้จุดภายในที่ทำให้วอนอูถึงกับร้องเสียงหลงก็ยิ่งแกล้งอีกคนใหญ่ สอดนิ้วเข้าออกพร้อมกับกดย้ำอยู่ที่จุดนั้นซ้ำๆ

“เสียงร้องอย่างนี้ก็ห้ามไปร้องให้ใครฟังนะ นอกจากผม” เมื่ออารมณ์ถึงจุดสุดน้ำสีขุ่นก็ปริ่มออกมาจากส่วนปลายยอดอวัยวะที่ไวต่อสัมผัส อกเล็กกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหนื่อยหอบ

มินกยูดึงกางเกงของตนลงแล้วจึงกลับมาคร่อมคนตัวเล็กอีกครั้ง มือใหญ่จับแกนกายของตัวเองก่อนจะค่อยๆ สอดมันเข้าไปในช่องทางคับแคบของคนรัก

“ฮรื่อออ...เบาๆ” แรงบีบที่หัวไหล่ทำให้มินกยูต้องผ่อนแรงลงมาอีกนิด คนตัวเล็กขาอ้าเรียวออกเพื่อช่วยให้อีกคนได้สอดใส่เข้ามาได้ถนัดจนกระทั่งสอดเข้ามาสุดความยาว

“อึก...อร่า...มิน...กยู” เมื่อเริ่มขยับกายวอนอูก็เผลอร้องออกมาอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ แค่เริ่มเกมมินกยูก็ทำให้เขาละลายไปแล้ว

“ถ้าเจ็บบอกผมนะ” ก้มลงบอกคนตัวเล็กอย่างห่วงใยมือหนาลูบรวงผมนุ่มอย่างอ่อนโยน สะโพกใหญ่เริ่มเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ แขนเล็กโอบกอดคนข้างบนไว้จนแน่นสัมผัสที่มินกยูมอบให้มามันช่างทำให้เขามีความสุขเหลือเกิน

“มินกยู...ฮรื้อ...อร้า~” เสียงครางที่ยังคงดังอยู่ข้างหูทำให้มินกยูอยากจะกลืนกินอีกคนเข้าไปทั้งตัว สุขสม รู้สึกดี จนอธิบายไม่ถูก มีวอนอูอยู่ข้างกายแล้วเขารู้สึกดีเหลือเกิน

“พี่รักนายนะ...อ้ะ...มินกยู...รักนาย...คิม...มินกยู” พูดออกมาแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์แต่มินกยูกลับได้ยินทุกคำรวมถึงแววตาของวอนอูที่ส่งมา ตอนนี้หัวใจเขาพองโตแทบจะล้นอกมาเลยก็ว่าได้

โถมกายลงใส่คนน่ารักอย่างรักใคร่และหลงใหลมินกยูไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังหลงรักคนร่างใต้จนโงหัวไม่ขึ้น รักจนยากจะถอนตัวออก รักและจะไม่ทิ้งไปไหน

“ฮรื่อ...อรื้อ...” โอบเอวยกตัวอีกคนบางให้ลุกขึ้นก่อนจะกอดอีกคนไว้แนบอก กิจกรรมรักยังคงดำเนินต่อไม่รู้จบ บางทีอาจจะจบในวันรุ่งขึ้นก็เป็นได้...

“มินกยู...อร้า” เชิดหน้าพร้อมกับร้องอย่างดังเมื่อแท่งร้อนกระแทกสวนขึ้นมาอย่างแรง ชายหนุ่มอายุน้อยกว่าแอบลอบยิ้มทันทีที่เห็นคนรักครางดังแบบนั้น

ติ่งไตสีชมพูถูกกัดเล่นอย่างหยอกล้อขนอ่อนตั้งชันเกือบทั่วทั้งกาย เสียวซ่านไปหมด ระทวยไปถึงขั้วหัวใจ มินกยู ทำให้วอนอูรู้สึกดีไม่แพ้กันเลย

“มินกยู...พี่...อึก...ไม่ไหว...แล้ว...ฮรื่ออ” เนื้อแนบเนื้อกายแนบกาย ความรู้สึกทุกอย่างพุ่งพล่านจนใกล้ถึงจุดสุด วอนอูยกตัวขึ้นแล้วกระแทกลงไปในแกนกายร้อนสุดแรงจนในที่สุดธารน้ำขาวขุ่นก็ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องแกร่งของอีกคน

“อึก...พี่วอนอู...ฮร่าาาา” ครางอย่างดังเมื่อตนเองถึงจุดหมายเช่นกันน้ำรักอุ่นฉีดพุ่งเข้าไปรวมอยู่ในช่องทางของคนตัวเล็กทั้งหมดก่อนที่ส่วนหนึ่งจะไหลย้อนกลับออกมา

“น่ารักที่สุดเลย พี่วอนอูของผม” ถอดแกนกายออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนไปกับผืนเตียงพร้อมกัน คนตัวเล็กถูกกอดเอาไว้แน่น วอนอูนอนหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อยอ่อนแขนเล็กกระชับอ้อมกอดของอีกคนเข้ามาไว้ใกล้ๆ กัน

“หลับแล้วหรอตัวเล็ก หืม” โน้มตัวไปคลอเคลียตรงพวงแก้มนุ่มอย่างแนบเนียนกดจูบมันแรงๆ จนพอใจก่อนจะละขึ้นมา

“พี่เหนื่อยแล้ว นอนเถอะนะมินกยู งื้อออ” ครางงึมงำออกไปก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแล้วซุกตัวเข้าไปอยู่ใกล้ๆ ตัวของอีกคน

“ฮ่ะๆ ครับๆ หลับฝันดีนะครับพี่วอนอูของผม” จูบลงกลางหน้าผากมนแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟบนตัวเตียง แขนใหญ่พาดกอดเอวบางเพื่อมอบความอบอุ่นก่อนจะหลับเข้าสู่ฝันนิทราไปพร้อมกัน

แสงไฟสลัวถูกแทนที่ด้วยความมืด ความมืดที่มินกยูไม่เคยกลัว แต่สิ่งที่เขาคือการที่ไม่มีวอนอูอยู่ข้างกาย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนจะเป็นอย่างไรของแค่มี วอนอูอยู่ข้างกายมินกยูคนนี้ก็ไม่กลัวและกังวลอะไรต่อไปแล้ว... ซารังเฮยองวอนฮี จอน วอนอู ♥


END



อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1391718&chapter=7