“ทั้งหมดนี่นายทำหรอ!? ทำไม? ทำไมถึงทำแบบนี้ต้องการอะไร!!?”
ตะหวาดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่ได้การแล้วเขาต้องรีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้น แต่ความคิดทุกอย่างของวอนอูก็ดับลงเพราะพอขยับกายข้อมือของเขาก็ติดแน่นอยู่กับกุญแจมือสีวาววับ
“ต้องการอะไรงั้นหรอ? ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่ทำเพราะมีความสุข พอเห็นพี่แล้วผม... รู้สึกดีมากๆ เลยล่ะ” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงที่ซอกคอก่อนจะแลบลิ้นลิ้มลองความหวานจากลำคอระหงส์
“อ่ะ! อย่านะ! อย่าทำแบบนี้! ปล่อยฉันไปเถอะ” น่ากลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป เรียวหน้าสวยเบนหน้าหนีให้กับสัมผัสอันวาบหวามนั้นก่อนจะตะโกนขอร้องแทบขาดใจ
“ปล่อยงั้นหรอ ผมรอมาสองปีเต็มเพื่อจะได้อยู่กับพี่ จะให้ผมปล่อยพี่ไปได้ยังไง คนที่ควรปล่อยคือพี่ต่างหาก ปล่อยตัวให้สบายนะเดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างเอง”
ร่างกายใหญ่พาดคร่อมคนตัวเล็กไว้ มือหนาค่อยๆ ไล้ไปตามผิวขาวเต่งตึงนั้นอย่างหลงใหล ทั้งเอวคอด ผิวขาวเนียน เนื้อหนังนุ่มนิ่ม น่าบีบน่าเค้นแบบนี้ ถ้าปล่อยไป คิม มินกยู คงจะเสียดายและเสียใจไปจนตายแน่นอน
“ขอร้อง อย่าทำเลยนะ ฮึก ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไป ฮึก” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นไม่ได้มาฉุดความสนใจไปจากมินกยูเลยสักนิด ผิวขาวๆ ของเจ้าของเสียงอ้อนวอดนี่น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ
“อื้อ! อึก!” พยายามกลั้นเสียงครางที่แสนน่าเกลียดของตัวเองไม่ให้ดังออกมา เมื่ออีกคนงับเข้าที่หัวนมสีสวย
“หวานจังเลย งั่ม!” กัดลงไปอีกครั้งแต่เน้นแรงหนักกว่าเดิมทำให้วอนอูถึงกับครางเสียงหลง มินกยูยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ
ผ้าห่มสีฟ้าสดถูกโยนลงไปข้างเตียงอย่างไร้เยื่อใย ร่างทั้งร่างเผยให้เห็นแก่สายตาเด็กหนุ่มผู้กระหายหิวดั่งหมาป่าร้าย เจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้ช่างน่าขย้ำเสียจริง!
“พี่ต้องเป็นของผม จอน วอนอู เป็นของ คิม มินกยู แต่เพียงผู้เดียว” สัมผัสหยาบโลนค่อยๆ ลากไปตามร่างอันบริสุทธิ์ที่ขณะนี้มันกำลังจะถูกตีตราความเป็นเจ้าของโดย คิม มินกยู
“ไม่...อื้อ...ไม่เอา...ฮรื่อ” รอยเคี้ยวตมปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัดบนลำคอขาวนั่น มินกยูจงใจกัดให้มันแดงแบบนั้น ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของคนตัวเล็กนี่น่ะสิ จะประทับตราไว้ก็ไม่ผิดหรอก หึ...
ริมฝีปากของมินกยูไล้ลงมาเรื่อยๆ ระหว่างที่ไล้ลงมานั้นก็กัดหยอกไปตามจุดนั้นจุดนี้ให้คนตัวบางได้เสียวเล่น
“อ้ะ...อรื้อ...” ร่างกายอ้อนแอ้นอรชรบิดเร้าเมื่อลิ้นร้อนเริ่มเลียเข้ามาใกล้อวัยวะที่ไวต่อสัมผัส ฟันขาวกัดลงที่ซอกขาด้านไว้อย่างหวงแหน แสดงความเป็นเจ้าของไว้ทุกจุด จะได้รู้ทั่วกันว่า จอน วอนอู เป็นของใคร!
“อึก...ตรงนั้น...มัน...อร้า” คุมเสียงไว้ไม่อยู่ วอนอูร้องครางอย่างดังเมื่อปากของมินกยูครอบครองส่วนนั้นของเขา เหมือนหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อฟันของอีกคนครูดไปกับแกนกายของตัวเอง อยากจะเอามือมาปิดปากตัวเองเสียแต่ก็ทำไม่ได้ วอนอูได้แต่เม้มปากไว้เพื่อไม่ให้เสียงแบบนั้นเล็ดลอดออกไป
“อื้อ...อึก...อ่ะ...นี่...มัน...เจ็บนะ” เอ็ดคนข้างบนเล็กน้อยเมื่อมินกยูงับเข้าที่ส่วนปลาย คนถูกว่าไม่ตอบอะไรเพียงแต่ทำสิ่งที่ตนได้ทำค้างไว้ต่อ
“อ้ะ...อะ...อร้า” เมื่อถึงจุดสุดของความต้องการวอนอูก็ปลดปล่อยออกมาและแน่นอนว่าทุกอย่างอยู่ในปากของมินกยูทั้งหมด
“ยะ...อย่ากลืนนะ...มัน...สกปรก...อ่ะ!?” คำร้องขอของวอนอูดูท่าจะไม่สำเร็จ เพราะมินกยูได้กลืนน้ำรักลงคอไปเรียบร้อยแล้วและยังไม่วายเอานิ้วปาดคราบน้ำที่มันเลอะอยู่มุมปากเข้ามาดูดกินจนหมด
“อร่อย” แค่เพียงประโยคเดียวหลุดออกมาจากปากของมินกยู
ฉ่า...
แก้มของวอนอูร้อนราวกับลาวาที่กำลังเดือดปุดๆ เมื่อเห็นการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าหวานได้แต่เบนหน้าซบลงกับหมอนใบใหญ่อย่างเขินอาย
สิ่งที่เขาคิดในตอนแรกคือเขาต้องหนีไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมเขากลับยังอยู่บนเตียงนี่ละ เพราะอะไรกัน...
“ผมจะเอาจริงแล้วนะ” เสียงนั้นเรียกสติของวอนอูให้กลับคืนมา นิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางสีสวยโดนไม่มีอะไรล่อลื่นเลยแม้แต่น้อย ก็น้ำของอีกคนมินกยูเลียกินจนหมดไปแล้วนี่ สอดเข้าไปแล้วก็ปล่อยค้างไว้อย่างนั้นสักพัก
“อ้ะ!?” วอนอูถึงกับสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวที่สอดเข้าไปเมื่อครู่เริ่มขยับตัวเป็นจังหวะ
“อึก...อ้ะ...มัน...อร้า” เสียงครางร้องให้ฟังอีกครั้งเมื่อนิ้วยาวนั่นขยับเข้าออกทแยงกระแทกมาจนสุดและมันก็แตะโดนจุดกระสันของวอนอูพอดีซะด้วย
จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามจากสามเป็นสี่นิ้วยาวถูกสอดเข้ามาเรื่อยๆ ในระยะเวลาใกล้ๆ กัน ช่องทางแคบค่อยๆ ถูกขยายออกโดยความกว้างของนิ้วมือ สอดนิ้วเข้ามาขนาดนี้แล้ววอนอูก็ยังตอดรัดเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้ อ่าห์ มินกยูไม่อยากนึกถึงภาพต่อไปเลย มันคงจะฟินมากแน่ๆ
“ฮรื้อ!!” นิ้วยาวถอนออกไปอย่างเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว กางเกงยีนส์สีซีดถูกเจ้าของถอดออกอย่างไม่รีบเร่ง ผ้ายีนส์ที่เคยสวมใส่อยู่บัดนี้มันกลับกลายเป็นเพียงเศษผ้าที่ไม่มีความสำคัญถูกโยนไปนอนกองอยู่กับผ้าห่มที่ถูกทิ้งไว้เมื่อครู่
“ไม่ต้องเขินน่า” คำพูดหยอกเย้าของมินกยูเอ่ยขึ้นเมื่อวอนอูหลับตาลงไม่กล้ามองร่างตรงหน้า เมื่อกี้เห็นแค่ผ่านๆ ก็รู้แล้วว่าขนาดของอีกคนมันใหญ่แค่ไหน บอกตามตรงวอนอูรู้สึกร้อนไปหมดเลย
“ผมน่ะยังเป็นเด็กแต่ว่า... ผมไม่เล็กนะครับ” กระซิบเบาๆ ข้างใบหูสวยก่อนจะเลื่อนมากดจูบเรียวปากอวบอิ่มของวอนอู ลิ้นร้อนควานหยอกล้อเล่นกับลิ้นเล็กอย่างทะเล้น ปากเล็กเผยอขึ้นเล็กน้อยคนตัวเล็กเผลอทำแบบนั้นโดยไม่รู้สึกตัวสักนิดว่ากิริยาแบบนั้นมันคือการยั่ว คิม มินกยู ชัดๆ
“ช่างน่ารักอะไรแบบนี้ พี่วอนอู” พร่ำบอกอีกคนอย่างหลงใหลปากเรียวของมินกยูจูบลงมาเรื่อยๆ จนถึงช่องทางสีชมพูสวย ขาขาวทั้งสองถูกจับให้แยกออกจากกัน ก่อนที่มินกยูจะก้มลงจุ้บเบาๆตรงปากทางช่องแคบนั้น
“อ้ะ...อึก” ช่องทางนั้นขมิบเข้าเพราะสัมผัสที่มินกยูสร้างให้ดวงตาสวยได้แต่หลับตาแน่นเพราะความเสียวซ่าน
“อ้ะ! อร้า! เจ็บ! มันเจ็บ! เอา...มัน...ออก อึก!” ไม่มีการเล้าโลมและไร้จากการใช้สารหล่อลื่นใดๆ มินกยูสอดส่วนปลายเข้าไปโดยไม่มีการบอกกล่าวอะไรก่อน มันลืมน่ะขอโทษนะครับพี่วอนอู ลืมหรอ? เปล่ามินกยูแค่อยากแกล้งต่างหาก หึหึ
“เอาออกไป! เจ็บ! ฮึก!” เสียงต่อต้านยังคงดังเรื่อยๆ แต่มินกยูก็ยังสอดแกนกายของตัวเองเข้าไปเรื่อยๆ เช่นกัน สะโพกเล็กพยายามถดถอยหนีแต่มือใหญ่ก็รวบจับเอาไว้เสียก่อน
“อย่าหนีสิ ผมกำลังทำให้พี่มีความสุขอยู่นะ” พูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะดันส่วนนั้นของตนเขาไปจนสุด จนทำให้วอนอูร้องออกมากอย่างดังและน้ำตาใสก็ไหลออกจากดวงตาคู่สวย
โคตรอุ่นเลย... บอกจากใจจริง คิม มินกยู คนนี้ไม่ได้พูดโป้ปดแต่อย่างใด ข้างในตัววอนอูตอนนี้อุ่นจนทำให้เขารู้สึกดีมาก อ่าห์ ไม่อะไรที่จะทำให้เขาสุขใจมากกว่าจอน วอนอู คนงามคนนี้เลย
“คนดี อย่าร้องไห้นะครับ” ปลอบประโลมร่างบอบบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบซับน้ำตาให้เบาๆ เรียวปากเล็กที่กำลังสั่นระริกถูกกดจูบลงเป็นการปลอบ
“ฮรื่ออ...” เสียงหวานครางออกมาขณะที่จูบอยู่กับคนตัวโตกว่า แกนกายของมินกยูค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นในช่องทางของเขา ใหญ่จนมันคับแน่นไปหมด
“ไม่ต้องร้องนะครับ ผมจะทำเบาๆ ถ้าเจ็บก็กอดผมไว้นะ” มือใหญ่ล้วงเข้าไปหยิบบางอย่างใต้หมอนที่วอนอูกำลังหนุนอยู่ ลูกกุญแจพวงหนึ่งถูกหยิบออกมา เสียปลดล็อคของกุญแจมือดังขึ้นมันถูกปลดล็อคไปเพียงแค่อันเดียวแต่ที่ข้อมือของวอนอูก็ยังถูกกักขังไว้อยู่ในพวงกุญแจมืออีกอันอยู่ดี
หลังจากปลดกุญแจมือที่ขึงไว้กับเตียงไปแล้วอันหนึ่งมินกยูก็โน้มลงจูบข้างขมับคนตัวเล็กอย่างห่วงหา วอนอูนิ่งไปสักพักความคิดในตอนแรกก็ผุดขึ้น ใช่สิ เขาต้องหนี รีบหนีสิ จอน วอนอู มัวทำอะไรอยู่ รีบหนี!!
“คนดี... น่ารักมาก” เหมือนความคิดกับความต้องของร่างกายสวนทางกันวงแขนเล็กพาดขึ้นกอดคออีกคนอย่างออดอ้อน ตายแน่ คิม มินกยู ได้ตายคาอก จอน วอนอู แน่นอนคราวนี้ ยั่วแบบนี้ลุกไม่ไหวห้ามมาโทษกันนะครับพี่วอนอู
“เร็วสิ... ทำให้ฉันเป็นของนาย” อยากจะตบปากตัวเองให้เลือดออก วอนอูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่ถึงกล้าพูดแบบนั้นออกไป เพราะคนตรงหน้าใช่มั้ย เพราะมินกยูใช่มั้ยถึงทำให้วอนอูกลายเป็นแบบนี้ บ้าฉิบ
“รับทราบครับ แม่กระต่ายน้อย” แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะมองคนตัวเล็กที่นอนยั่วยวนอยู่ด้านล่างอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนคุณนายจอนท้องอยู่นี่กินอะไรเข้าไปบ้างนะ ทำไมลูกเธอถึงเกิดมาน่ารักน่าขย้ำน่ากิน น่า... เสียทุกอย่างได้ขนาดนี้
ขาเรียวถูกแยกออกกว้างมากกว่าเดิมแกนกายที่เคยถูกทิ้งค้างเอาไว้เริ่มขยับตัวช้าๆ เนิบนาบแต่รันจวนใจแก่วอนอูยิ่งนัก แม่จ๋าวอนอูกำลังเป็นอะไรทำรู้สึกร้อนไปหมดเลย คนข้างบนกำลังโถมกายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แกนกายที่กระแทกลงมาทำเอาวอนอูถึงกับตัวโยนสะโพกอยู่ไม่ติดกับผืนเตียง
ข้อมือที่มีกุญแจมือขังอยู่ไม่เป็นอุปสรรคเลยสักนิด วงแขนเล็กโน้มอีกคนเข้ามาจูบอย่างต้องการเรียวหน้าหวานเชิดขึ้นจูบอีกคนอย่างเร่าร้อนส่วนมินกยูก็โน้มหน้าเข้าไปจูบอีกคนอย่างเต็มใจเช่นกัน
“อึก! ฮร่า! อร้า!”
“เรียกมินกยูสิ เรียกชื่อผม ครางชื่อผม ให้เสียงพี่เรียกร้องแต่ชื่อผมได้มั้ย พี่วอนอู”
“อร้า! มินกยู! อึก! แรงอีก! ฮร่า...” เสียงเรียกร้องครางดังอยู่ข้างหู ไม่รอช้าเด็กหนุ่มรีบทำตามคำขอของคนสวยทันที มินกยูไม่อยากจะขัดใจคนเล็กเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“!!?” ร่างกายกำยำถูกผลักให้นอนลงไปกับผืนเตียงกว้าง มินกยูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กเปลี่ยนมาเป็นคนคร่อมเขาไว้แทน จากสีหน้าตกใจก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นยิ้มทันที ไม่นึกว่าวอนอูจะทำอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ไม่เคยนึกเคยฝันเลย...
“อ่ะ...ฮรื่อ...อึก” คนตัวเล็กขย่มกายใส่แกนกายของอีกคนอย่างเก้ๆ กังๆ แต่มินกยูกลับมองว่ามันน่ารักและเซ็กซี่ที่สุดเลยล่ะ
“พี่วอนอู…อร่า…สุดยอด…อึก” มินกยูนอนหลับตาครางอย่าพอใจ นี่มันสวรรค์ชัดๆ นางฟ้าวอนอูกำลังทำให้เขาสุขสมจริงๆ
วอนอูยังคงขย่มกายขึ้นลงบนตัวมินกยูด้วยอารมณ์ใคร่ที่กำลังโหมกระหน่ำจนมินกยูต้องปรามโดยจับสะโพกเล็กน้อยไว้ให้อีกคนผ่อนจังหวะความเร็วลงบ้าง ขืนยังเป็นแบบนี้มินกยูน้อยเกิดหักใช้การไม่ได้ต่อไปก็แย่เลยน่ะสิ
“ซนมานานแล้วเนอะ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” หยัดตัวลุกขึ้นเพราะกับคร่อมคนตัวเล็กไว้เหมือนเดิม ขาสวยถูกยกขึ้นพาดบ่าก่อนที่สะโพกหนาของมินกยูจะกระแทกลงไปที่จุดเดิมอย่างแรง
“มินกยู แรงอีก อ้ะ!” พูดยังไม่ทันขาดคำมินกยูก็สนองความต้องการทันที ไม่ไหวแล้วเขาจะไม่ไหวจริงๆแล้ว
“อึก อร้าาาาา // อรื้ออออออ” สิ้นเสียงของความสุขสมมินกยูกระแทกลงไปครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยน้ำรักออกไปเต็มช่องทางของวอนอูส่วนวอนอูก็ได้ปลดปล่อยออกไปเช่นกัน
“รัก ผมรักพี่ที่สุดเลย พี่วอนอู... ฮึก” เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นของมินกยู วอนอูปรือตามองอีกคนก่อนที่เปลือกตาจะปิดไปเพราะความเหนื่อยอ่อนและร่างกายอ่อนล้าเต็มทน สติของวอนอูถูกฉุดลงไปในห้วงนิทราที่แสนมืดมิดและพอตื่นมาวอนอูขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น...
//
“ผมขอโทษนะ” คนตัวสูงที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ปลายเตียงเอ่ยขึ้น วอนอูเพิ่งตื่นได้ไม่นานและพอตื่นมามันก็กลายเป็นเช้าของวันใหม่แล้ว
“คิดซะเรื่องที่พี่เจอเป็นเพียงฝันร้ายนะ ผมขอให้พี่ลืมมัน มันเป็นแค่เพียงความฝัน”
บุหรี่มาโบโร่คีปมิ้นท์ตัวยาวถูกหยิบออกไปก่อนที่เจ้าของจะจุดไฟสูบมัน ควันสีเทาที่ลอยเคว้งคว้างราวกับว่ามันคืออารมณ์และความรู้สึกของมินกยูในตอนนี้ ทำไมกัน...
“ไปซะ กลับบ้านพี่ไปซะ พี่จะเอาผิดผมแจ้งตำรวจจับผมก็ได้ ผมจะรออยู่ที่นี่ ตรงนี้ ไม่ไปไหน” พูดราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกายดวงตาของมินกยูลอยล่องมองเหม่ออกไปข้างหน้า
ร่างของวอนอูรีบลุกขึ้นใส่ซื้อผ้าที่ว่าไว้อยู่ข้างเตียงซึ่งมินกยูได้เตรียมไว้ให้แต่ทีแรก แววตาคนตัวเล็กเหลือบมองมินกยูอย่างไม่เข้าใจ ใจหนึ่งนึกสงสัยและอีกใจหนึ่งก็นึกสงสาร แววตามินกยูตอนนี้มันดูเศร้าเกินไป
‘ปัง!’
เสียงประตูถูกปิดลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าวอนอูได้ออกไปแล้ว มินกยูยกยิ้มให้กับตัวเอง มันจบแล้วสินะความต้องการของเขา คิม มินกยู ต้องการเพียงแค่นี้ต้องการได้อยู่กับ จอน วอนอู เท่านี้ก็พอจะไม่ขอรั้งตัวอีกคนไว้
“ความฝันของผมจบลงแล้วสินะ มันจบแล้ว”
‘My dream is over’
2BCON.
อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1391718&chapter=2
No comments:
Post a Comment