[NC-PART] I MISS YOU LIKE CRAZY 3 - Mingyu & Wonwoo [END] #ฟิคสมฮ

“เฮ้ย! มินกยูเดี๋ยวก่อน มินกยู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ดึงเสื้อไว้ไม่ทันบัดนี้มันถูกโยนไปอีกฟากของเตียงเสียแล้ว ไอ้บ้ามินกยูมือไวชะมัด!

“เดี๋ยวอะไรล่ะครับ มาเล่นกันเลยเถอะ พี่วอนอู” ลิ้นหนาเลียรอบริมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ มันเหมือนมินกยูเวอร์ชั่นโรคจิตที่เจอกันคืนนั้นเลย!!

“อ้ะ!?” เอวคอดบางถูกสองมือโอบล้อมแล้วยกช้อนให้ลุกขึ้นนั่งบนตัก รอยยิ้มที่ส่งมาให้นั่นทำให้วอนอูต้องเบนหน้าหนีไปทางอื่น บ้าจริงทำไมหน้าร้อนแบบนี้วอนอู!

“ผมคิดถึงพี่มากนะครับ คิดถึงแทบจะขาดใจเลย” กระซิบลงเบาๆ ที่ข้างหู สัมผัสอ่อนนุ่มจุมพิตลงข้างขมับคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆ ไล่ลงมาเรื่อยๆ จากพวงแก้ม มาที่คางเรียว แล้วจบลงที่ริมฝีปากที่น่าหลงใหลของอีกคน

“ขอได้มั้ย คนดี… Baby, Be mine tonight, please” ไม่มีเสียงใดเอ่ยตอบมีเพียงแต่รอยยิ้มของคนหน้าหวานเท่านั้นที่เผยขึ้น เท่านั้นมินกยูก็รู้คำตอบของอีกคนแล้ว

ณ เวลานี้คงจะมีแค่พวกเขาสองคนได้อยู่ด้วยกันตามต้องการไม่ใช่แค่ชั่วคราวแต่จะเป็นตลอดไปอย่างที่มินกยูเคยวาดฝันเอาไว้

“ผมจะกอดพี่ไว้ตรงนี้ จูบที่ตรงนี้ อยู่กับพี่ตรงนี้จะไม่ไปไหน ผมจะไม่สัญญาว่าจะดูแลพี่ให้ดีที่สุดแต่ผมจะพยายามทำมันให้ดีที่สุด พี่วอนอูได้โปรดอยู่กับเด็กคนนี้ไปนานๆ ด้วยนะครับ” เรียวปากยิ้มขึ้นกว้างอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ วอนอูรู้สึกได้เลยว่ามินกยูมีความสุขมากและเขาเองก็เช่นกัน

“อื้ม พี่จะอยู่กับนายมินกยู พี่รักนายนะ” อ่อนโยนและแผ่วเบา รอยจุมพิตที่หน้าผากกว้างฝังลึกเข้าไปภายใต้ความรู้สึกภายใต้จิตใจ ถึงจะไม่ใช่จูบที่ริมฝีปากอันร้อนแรงแต่จูบนี้ก็ทำให้มินกยูใจเต้นระรัว

โอบร่างกายเล็กให้นอนลงราบไปกับพื้นเตียงก่อนจะโน้มตัวทาบอีกคน เรียวปากบางถูกครอบครองโดยเด็กน้อยตรงหน้าอย่างช่ำชอง กลีบปากถูกดูดดึงด้วยความปรารถนาและโหยหา ไม่มีอีกแล้วความฝัน ณ เวลานี้ มีแต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าเขา

“อรื้ออ” สัมผัสอันวาบหวามทำให้วอนอูต้องปล่อยเสียงครางออกมาตามอารมณ์ มินกยูทำให้เขาเคลิ้มจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

ลิ้นหนาเกี่ยวพันลิ้นเล็กอย่างคนคุมเกมคนตัวเล็กที่ยังไม่ประสาเผลอเกี่ยวลิ้นอีกคนตอบ เผลอยั่วแบบไม่รู้ตัวแต่ก็ทำให้มินกยูพอใจไม่น้อย

“อรืออออ” คนอายุน้อยกว่าเริ่มซุกซนสอดมือใหญ่เข้าไปภายใต้กางเกงนอนตัวเล็กอย่างเร็วและวอนอูก็ไม่ได้ขัดขืนแม้แต่อย่างใด

กางเกงนอนสีขาวหลุดออกมาแล้วและบังเอิญชั้นในตัวเล็กก็ดันหลุดติดมือมินกยูมาด้วยสิ แย่จังเลย~
“วอนอูนูน่า นอมูแยปอ” แกล้งพูดหยอกให้คนน่ารักเขินเล่น เขาเป็นผู้ชายนะมาเรียกนูน่าได้ยังไง มินกยูคนบ้า!

“เจ้าบ้า ฉันไม่ใช้ผู้หญิงนะ!” พูดกลับไปอย่างขวยเขินก่อนที่จะซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ด้วยความอาย
“ไม่ใช่ผู้หญิงแต่น่ารักกว่าผู้หญิงอีกนะครับ” ตอบเสร็จก็ยกยิ้มขึ้นตรงมุมปาก แอบเหลือบมองอีกคนแล้วก็ต้องเบนหน้าหนีเช่นเดิม มินกยูตอนนี้มันดูดีชะมัดยาด

“วอนอูนูน่า ผมจะเริ่มเล่นแล้วนะ” กัดใบหูเล็กแกล้งวอนอูให้เสียวเล่นก่อนจะก้มลงจับขาขาวทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน แค่ขยับแขนมาจับขาเขากล้ามแขนของมินกยูก็ขึ้นแล้วไม่รู้ว่าขาเขามันอวบจนหนักหรือว่าอีกคนหุ่นดี ให้ตายเถอะวอนอูกำลังหลงใหลคนตรงหน้า

“หืม นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วนะ รอยยังไม่จางลงเลยหรอ” แปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นรอยแดงจางๆ ปรากฏอยู่ตรงโคนขาด้านในของคนตัวเล็กว่า

“แล้วนายกัดเบาๆ ซะที่ไหนล่ะ!” เอ็ดอีกคนอย่างหมั่นไส้ทำเป็นแปลกใจ ตอนทำลืมคิดหรอว่ากัดเขาแรงแค่ไหนจนรอยมันไม่จางลงแบบนี้

“ฮ่าๆๆ งั้นก็... ทำอีกรอบละกันจะได้เห็นชัดๆ ไปเลย” พูดจบก็ก้มลงทำรอยรักไว้ทันทีไม่รอให้อีกคนได้ท้วง วัยรุ่นก็อย่างนี้ใจร้อน หึหึ

“ฮร้า! มินกยูเบาๆ สิ” เผลอทุบไหล่กว้างไปอย่างลืมตัวเมื่ออีกคนกัดเข้ามาที่เนื้อตรงโคนขา มินกยูมันป็นคนหรือแวมไพร์เนี่ยชอบกัดจัง!

“หวานจัง” ไม่ได้สำนึกผิดแถมยังส่งยิ้มแป้นแล้นกลับมาให้เขาอีก เจ้าเด็กนี่จะทำให้เขาระทวยไปถึงเมื่อไหร่กันนะ!

“เนื้อหวานๆ แบบนี้ห้ามให้ชิมนะครับนอกจากผมคนเดียว” ว่าแล้วก็กัดลงไปอีกทีแล้วจึงละออกมา

“อ้ะ! มินกยู! อรื้ออออ” ไม่มีบอกกล่าวอะไรอีกแล้ว มินกยูสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางด้านหลังจนวอนอูถึงกับสะดุ้ง

“ฮรื่ออ มินกยู ฮร่า...อึก...อื้ออออ” มินกยูไม่ตอบกลับเสียงที่กำลังเรียกชื่อเขาแต่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนหน้าหวานร้องครางระทวยด้วยใบหน้าที่ยั่วยวน

“อึก...อะ...อย่าแกล้ง...อร้าาา” เมื่อรู้จุดภายในที่ทำให้วอนอูถึงกับร้องเสียงหลงก็ยิ่งแกล้งอีกคนใหญ่ สอดนิ้วเข้าออกพร้อมกับกดย้ำอยู่ที่จุดนั้นซ้ำๆ

“เสียงร้องอย่างนี้ก็ห้ามไปร้องให้ใครฟังนะ นอกจากผม” เมื่ออารมณ์ถึงจุดสุดน้ำสีขุ่นก็ปริ่มออกมาจากส่วนปลายยอดอวัยวะที่ไวต่อสัมผัส อกเล็กกระเพื่อมขึ้นลงด้วยความเหนื่อยหอบ

มินกยูดึงกางเกงของตนลงแล้วจึงกลับมาคร่อมคนตัวเล็กอีกครั้ง มือใหญ่จับแกนกายของตัวเองก่อนจะค่อยๆ สอดมันเข้าไปในช่องทางคับแคบของคนรัก

“ฮรื่อออ...เบาๆ” แรงบีบที่หัวไหล่ทำให้มินกยูต้องผ่อนแรงลงมาอีกนิด คนตัวเล็กขาอ้าเรียวออกเพื่อช่วยให้อีกคนได้สอดใส่เข้ามาได้ถนัดจนกระทั่งสอดเข้ามาสุดความยาว

“อึก...อร่า...มิน...กยู” เมื่อเริ่มขยับกายวอนอูก็เผลอร้องออกมาอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ แค่เริ่มเกมมินกยูก็ทำให้เขาละลายไปแล้ว

“ถ้าเจ็บบอกผมนะ” ก้มลงบอกคนตัวเล็กอย่างห่วงใยมือหนาลูบรวงผมนุ่มอย่างอ่อนโยน สะโพกใหญ่เริ่มเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ แขนเล็กโอบกอดคนข้างบนไว้จนแน่นสัมผัสที่มินกยูมอบให้มามันช่างทำให้เขามีความสุขเหลือเกิน

“มินกยู...ฮรื้อ...อร้า~” เสียงครางที่ยังคงดังอยู่ข้างหูทำให้มินกยูอยากจะกลืนกินอีกคนเข้าไปทั้งตัว สุขสม รู้สึกดี จนอธิบายไม่ถูก มีวอนอูอยู่ข้างกายแล้วเขารู้สึกดีเหลือเกิน

“พี่รักนายนะ...อ้ะ...มินกยู...รักนาย...คิม...มินกยู” พูดออกมาแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์แต่มินกยูกลับได้ยินทุกคำรวมถึงแววตาของวอนอูที่ส่งมา ตอนนี้หัวใจเขาพองโตแทบจะล้นอกมาเลยก็ว่าได้

โถมกายลงใส่คนน่ารักอย่างรักใคร่และหลงใหลมินกยูไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังหลงรักคนร่างใต้จนโงหัวไม่ขึ้น รักจนยากจะถอนตัวออก รักและจะไม่ทิ้งไปไหน

“ฮรื่อ...อรื้อ...” โอบเอวยกตัวอีกคนบางให้ลุกขึ้นก่อนจะกอดอีกคนไว้แนบอก กิจกรรมรักยังคงดำเนินต่อไม่รู้จบ บางทีอาจจะจบในวันรุ่งขึ้นก็เป็นได้...

“มินกยู...อร้า” เชิดหน้าพร้อมกับร้องอย่างดังเมื่อแท่งร้อนกระแทกสวนขึ้นมาอย่างแรง ชายหนุ่มอายุน้อยกว่าแอบลอบยิ้มทันทีที่เห็นคนรักครางดังแบบนั้น

ติ่งไตสีชมพูถูกกัดเล่นอย่างหยอกล้อขนอ่อนตั้งชันเกือบทั่วทั้งกาย เสียวซ่านไปหมด ระทวยไปถึงขั้วหัวใจ มินกยู ทำให้วอนอูรู้สึกดีไม่แพ้กันเลย

“มินกยู...พี่...อึก...ไม่ไหว...แล้ว...ฮรื่ออ” เนื้อแนบเนื้อกายแนบกาย ความรู้สึกทุกอย่างพุ่งพล่านจนใกล้ถึงจุดสุด วอนอูยกตัวขึ้นแล้วกระแทกลงไปในแกนกายร้อนสุดแรงจนในที่สุดธารน้ำขาวขุ่นก็ไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มหน้าท้องแกร่งของอีกคน

“อึก...พี่วอนอู...ฮร่าาาา” ครางอย่างดังเมื่อตนเองถึงจุดหมายเช่นกันน้ำรักอุ่นฉีดพุ่งเข้าไปรวมอยู่ในช่องทางของคนตัวเล็กทั้งหมดก่อนที่ส่วนหนึ่งจะไหลย้อนกลับออกมา

“น่ารักที่สุดเลย พี่วอนอูของผม” ถอดแกนกายออกมาก่อนจะล้มตัวลงนอนไปกับผืนเตียงพร้อมกัน คนตัวเล็กถูกกอดเอาไว้แน่น วอนอูนอนหลับตาพริ้มเพราะความเหนื่อยอ่อนแขนเล็กกระชับอ้อมกอดของอีกคนเข้ามาไว้ใกล้ๆ กัน

“หลับแล้วหรอตัวเล็ก หืม” โน้มตัวไปคลอเคลียตรงพวงแก้มนุ่มอย่างแนบเนียนกดจูบมันแรงๆ จนพอใจก่อนจะละขึ้นมา

“พี่เหนื่อยแล้ว นอนเถอะนะมินกยู งื้อออ” ครางงึมงำออกไปก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแล้วซุกตัวเข้าไปอยู่ใกล้ๆ ตัวของอีกคน

“ฮ่ะๆ ครับๆ หลับฝันดีนะครับพี่วอนอูของผม” จูบลงกลางหน้าผากมนแล้วเอื้อมมือไปปิดโคมไฟบนตัวเตียง แขนใหญ่พาดกอดเอวบางเพื่อมอบความอบอุ่นก่อนจะหลับเข้าสู่ฝันนิทราไปพร้อมกัน

แสงไฟสลัวถูกแทนที่ด้วยความมืด ความมืดที่มินกยูไม่เคยกลัว แต่สิ่งที่เขาคือการที่ไม่มีวอนอูอยู่ข้างกาย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนจะเป็นอย่างไรของแค่มี วอนอูอยู่ข้างกายมินกยูคนนี้ก็ไม่กลัวและกังวลอะไรต่อไปแล้ว... ซารังเฮยองวอนฮี จอน วอนอู ♥


END



อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1391718&chapter=7

[NC-PART] I MISS YOU LIKE CRAZY 1 - Mingyu & Wonwoo #ฟิคสมฮ

“ทั้งหมดนี่นายทำหรอ!? ทำไม? ทำไมถึงทำแบบนี้ต้องการอะไร!!?” 


ตะหวาดออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไม่ได้การแล้วเขาต้องรีบหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้น แต่ความคิดทุกอย่างของวอนอูก็ดับลงเพราะพอขยับกายข้อมือของเขาก็ติดแน่นอยู่กับกุญแจมือสีวาววับ


“ต้องการอะไรงั้นหรอ? ไม่ได้ต้องการอะไรหรอก แค่ทำเพราะมีความสุข พอเห็นพี่แล้วผม... รู้สึกดีมากๆ เลยล่ะ” ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงที่ซอกคอก่อนจะแลบลิ้นลิ้มลองความหวานจากลำคอระหงส์


“อ่ะ! อย่านะ! อย่าทำแบบนี้! ปล่อยฉันไปเถอะ” น่ากลัว ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไป เรียวหน้าสวยเบนหน้าหนีให้กับสัมผัสอันวาบหวามนั้นก่อนจะตะโกนขอร้องแทบขาดใจ



“ปล่อยงั้นหรอ ผมรอมาสองปีเต็มเพื่อจะได้อยู่กับพี่ จะให้ผมปล่อยพี่ไปได้ยังไง คนที่ควรปล่อยคือพี่ต่างหาก ปล่อยตัวให้สบายนะเดี๋ยวผมจะจัดการทุกอย่างเอง” 


ร่างกายใหญ่พาดคร่อมคนตัวเล็กไว้ มือหนาค่อยๆ ไล้ไปตามผิวขาวเต่งตึงนั้นอย่างหลงใหล ทั้งเอวคอด ผิวขาวเนียน เนื้อหนังนุ่มนิ่ม น่าบีบน่าเค้นแบบนี้ ถ้าปล่อยไป คิม มินกยู คงจะเสียดายและเสียใจไปจนตายแน่นอน
“ขอร้อง อย่าทำเลยนะ ฮึก ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดปล่อยฉันไป ฮึก” เสียงสะอื้นที่ดังขึ้นไม่ได้มาฉุดความสนใจไปจากมินกยูเลยสักนิด ผิวขาวๆ ของเจ้าของเสียงอ้อนวอดนี่น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ


“อื้อ! อึก!” พยายามกลั้นเสียงครางที่แสนน่าเกลียดของตัวเองไม่ให้ดังออกมา เมื่ออีกคนงับเข้าที่หัวนมสีสวย


“หวานจังเลย งั่ม!” กัดลงไปอีกครั้งแต่เน้นแรงหนักกว่าเดิมทำให้วอนอูถึงกับครางเสียงหลง มินกยูยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ


ผ้าห่มสีฟ้าสดถูกโยนลงไปข้างเตียงอย่างไร้เยื่อใย ร่างทั้งร่างเผยให้เห็นแก่สายตาเด็กหนุ่มผู้กระหายหิวดั่งหมาป่าร้าย เจ้ากระต่ายน้อยตัวนี้ช่างน่าขย้ำเสียจริง!


“พี่ต้องเป็นของผม จอน วอนอู เป็นของ คิม มินกยู แต่เพียงผู้เดียว” สัมผัสหยาบโลนค่อยๆ ลากไปตามร่างอันบริสุทธิ์ที่ขณะนี้มันกำลังจะถูกตีตราความเป็นเจ้าของโดย คิม มินกยู


“ไม่...อื้อ...ไม่เอา...ฮรื่อ” รอยเคี้ยวตมปรากฏขึ้นอย่างเห็นได้ชัดบนลำคอขาวนั่น มินกยูจงใจกัดให้มันแดงแบบนั้น ทำไมเขาจะทำไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของคนตัวเล็กนี่น่ะสิ จะประทับตราไว้ก็ไม่ผิดหรอก หึ...
ริมฝีปากของมินกยูไล้ลงมาเรื่อยๆ ระหว่างที่ไล้ลงมานั้นก็กัดหยอกไปตามจุดนั้นจุดนี้ให้คนตัวบางได้เสียวเล่น


“อ้ะ...อรื้อ...” ร่างกายอ้อนแอ้นอรชรบิดเร้าเมื่อลิ้นร้อนเริ่มเลียเข้ามาใกล้อวัยวะที่ไวต่อสัมผัส ฟันขาวกัดลงที่ซอกขาด้านไว้อย่างหวงแหน แสดงความเป็นเจ้าของไว้ทุกจุด จะได้รู้ทั่วกันว่า จอน วอนอู เป็นของใคร!


“อึก...ตรงนั้น...มัน...อร้า” คุมเสียงไว้ไม่อยู่ วอนอูร้องครางอย่างดังเมื่อปากของมินกยูครอบครองส่วนนั้นของเขา เหมือนหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อฟันของอีกคนครูดไปกับแกนกายของตัวเอง อยากจะเอามือมาปิดปากตัวเองเสียแต่ก็ทำไม่ได้ วอนอูได้แต่เม้มปากไว้เพื่อไม่ให้เสียงแบบนั้นเล็ดลอดออกไป


“อื้อ...อึก...อ่ะ...นี่...มัน...เจ็บนะ” เอ็ดคนข้างบนเล็กน้อยเมื่อมินกยูงับเข้าที่ส่วนปลาย คนถูกว่าไม่ตอบอะไรเพียงแต่ทำสิ่งที่ตนได้ทำค้างไว้ต่อ


“อ้ะ...อะ...อร้า” เมื่อถึงจุดสุดของความต้องการวอนอูก็ปลดปล่อยออกมาและแน่นอนว่าทุกอย่างอยู่ในปากของมินกยูทั้งหมด



“ยะ...อย่ากลืนนะ...มัน...สกปรก...อ่ะ!?” คำร้องขอของวอนอูดูท่าจะไม่สำเร็จ เพราะมินกยูได้กลืนน้ำรักลงคอไปเรียบร้อยแล้วและยังไม่วายเอานิ้วปาดคราบน้ำที่มันเลอะอยู่มุมปากเข้ามาดูดกินจนหมด


“อร่อย” แค่เพียงประโยคเดียวหลุดออกมาจากปากของมินกยู



ฉ่า...



แก้มของวอนอูร้อนราวกับลาวาที่กำลังเดือดปุดๆ เมื่อเห็นการกระทำของเด็กหนุ่มตรงหน้า ใบหน้าหวานได้แต่เบนหน้าซบลงกับหมอนใบใหญ่อย่างเขินอาย


สิ่งที่เขาคิดในตอนแรกคือเขาต้องหนีไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมเขากลับยังอยู่บนเตียงนี่ละ เพราะอะไรกัน...


“ผมจะเอาจริงแล้วนะ” เสียงนั้นเรียกสติของวอนอูให้กลับคืนมา นิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางสีสวยโดนไม่มีอะไรล่อลื่นเลยแม้แต่น้อย ก็น้ำของอีกคนมินกยูเลียกินจนหมดไปแล้วนี่ สอดเข้าไปแล้วก็ปล่อยค้างไว้อย่างนั้นสักพัก

“อ้ะ!?” วอนอูถึงกับสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวที่สอดเข้าไปเมื่อครู่เริ่มขยับตัวเป็นจังหวะ


“อึก...อ้ะ...มัน...อร้า” เสียงครางร้องให้ฟังอีกครั้งเมื่อนิ้วยาวนั่นขยับเข้าออกทแยงกระแทกมาจนสุดและมันก็แตะโดนจุดกระสันของวอนอูพอดีซะด้วย


จากหนึ่งเป็นสองจากสองเป็นสามจากสามเป็นสี่นิ้วยาวถูกสอดเข้ามาเรื่อยๆ ในระยะเวลาใกล้ๆ กัน ช่องทางแคบค่อยๆ ถูกขยายออกโดยความกว้างของนิ้วมือ สอดนิ้วเข้ามาขนาดนี้แล้ววอนอูก็ยังตอดรัดเขาแน่นจนแทบขยับไม่ได้ อ่าห์ มินกยูไม่อยากนึกถึงภาพต่อไปเลย มันคงจะฟินมากแน่ๆ


“ฮรื้อ!!” นิ้วยาวถอนออกไปอย่างเร็วโดยไม่ทันตั้งตัว กางเกงยีนส์สีซีดถูกเจ้าของถอดออกอย่างไม่รีบเร่ง ผ้ายีนส์ที่เคยสวมใส่อยู่บัดนี้มันกลับกลายเป็นเพียงเศษผ้าที่ไม่มีความสำคัญถูกโยนไปนอนกองอยู่กับผ้าห่มที่ถูกทิ้งไว้เมื่อครู่


“ไม่ต้องเขินน่า” คำพูดหยอกเย้าของมินกยูเอ่ยขึ้นเมื่อวอนอูหลับตาลงไม่กล้ามองร่างตรงหน้า เมื่อกี้เห็นแค่ผ่านๆ ก็รู้แล้วว่าขนาดของอีกคนมันใหญ่แค่ไหน บอกตามตรงวอนอูรู้สึกร้อนไปหมดเลย




“ผมน่ะยังเป็นเด็กแต่ว่า... ผมไม่เล็กนะครับ” กระซิบเบาๆ ข้างใบหูสวยก่อนจะเลื่อนมากดจูบเรียวปากอวบอิ่มของวอนอู ลิ้นร้อนควานหยอกล้อเล่นกับลิ้นเล็กอย่างทะเล้น ปากเล็กเผยอขึ้นเล็กน้อยคนตัวเล็กเผลอทำแบบนั้นโดยไม่รู้สึกตัวสักนิดว่ากิริยาแบบนั้นมันคือการยั่ว คิม มินกยู ชัดๆ


“ช่างน่ารักอะไรแบบนี้ พี่วอนอู” พร่ำบอกอีกคนอย่างหลงใหลปากเรียวของมินกยูจูบลงมาเรื่อยๆ จนถึงช่องทางสีชมพูสวย ขาขาวทั้งสองถูกจับให้แยกออกจากกัน ก่อนที่มินกยูจะก้มลงจุ้บเบาๆตรงปากทางช่องแคบนั้น


“อ้ะ...อึก” ช่องทางนั้นขมิบเข้าเพราะสัมผัสที่มินกยูสร้างให้ดวงตาสวยได้แต่หลับตาแน่นเพราะความเสียวซ่าน


“อ้ะ! อร้า! เจ็บ! มันเจ็บ! เอา...มัน...ออก อึก!” ไม่มีการเล้าโลมและไร้จากการใช้สารหล่อลื่นใดๆ มินกยูสอดส่วนปลายเข้าไปโดยไม่มีการบอกกล่าวอะไรก่อน มันลืมน่ะขอโทษนะครับพี่วอนอู ลืมหรอ? เปล่ามินกยูแค่อยากแกล้งต่างหาก หึหึ


“เอาออกไป! เจ็บ! ฮึก!” เสียงต่อต้านยังคงดังเรื่อยๆ แต่มินกยูก็ยังสอดแกนกายของตัวเองเข้าไปเรื่อยๆ เช่นกัน สะโพกเล็กพยายามถดถอยหนีแต่มือใหญ่ก็รวบจับเอาไว้เสียก่อน


“อย่าหนีสิ ผมกำลังทำให้พี่มีความสุขอยู่นะ” พูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะดันส่วนนั้นของตนเขาไปจนสุด จนทำให้วอนอูร้องออกมากอย่างดังและน้ำตาใสก็ไหลออกจากดวงตาคู่สวย


โคตรอุ่นเลย... บอกจากใจจริง คิม มินกยู คนนี้ไม่ได้พูดโป้ปดแต่อย่างใด ข้างในตัววอนอูตอนนี้อุ่นจนทำให้เขารู้สึกดีมาก อ่าห์ ไม่อะไรที่จะทำให้เขาสุขใจมากกว่าจอน วอนอู คนงามคนนี้เลย


“คนดี อย่าร้องไห้นะครับ” ปลอบประโลมร่างบอบบางอย่างอ่อนโยนก่อนจะจูบซับน้ำตาให้เบาๆ เรียวปากเล็กที่กำลังสั่นระริกถูกกดจูบลงเป็นการปลอบ


“ฮรื่ออ...” เสียงหวานครางออกมาขณะที่จูบอยู่กับคนตัวโตกว่า แกนกายของมินกยูค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นในช่องทางของเขา ใหญ่จนมันคับแน่นไปหมด


“ไม่ต้องร้องนะครับ ผมจะทำเบาๆ ถ้าเจ็บก็กอดผมไว้นะ” มือใหญ่ล้วงเข้าไปหยิบบางอย่างใต้หมอนที่วอนอูกำลังหนุนอยู่ ลูกกุญแจพวงหนึ่งถูกหยิบออกมา เสียปลดล็อคของกุญแจมือดังขึ้นมันถูกปลดล็อคไปเพียงแค่อันเดียวแต่ที่ข้อมือของวอนอูก็ยังถูกกักขังไว้อยู่ในพวงกุญแจมืออีกอันอยู่ดี


หลังจากปลดกุญแจมือที่ขึงไว้กับเตียงไปแล้วอันหนึ่งมินกยูก็โน้มลงจูบข้างขมับคนตัวเล็กอย่างห่วงหา วอนอูนิ่งไปสักพักความคิดในตอนแรกก็ผุดขึ้น ใช่สิ เขาต้องหนี รีบหนีสิ จอน วอนอู มัวทำอะไรอยู่ รีบหนี!!


“คนดี... น่ารักมาก” เหมือนความคิดกับความต้องของร่างกายสวนทางกันวงแขนเล็กพาดขึ้นกอดคออีกคนอย่างออดอ้อน ตายแน่ คิม มินกยู ได้ตายคาอก จอน วอนอู แน่นอนคราวนี้ ยั่วแบบนี้ลุกไม่ไหวห้ามมาโทษกันนะครับพี่วอนอู


“เร็วสิ... ทำให้ฉันเป็นของนาย” อยากจะตบปากตัวเองให้เลือดออก วอนอูไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม่ถึงกล้าพูดแบบนั้นออกไป เพราะคนตรงหน้าใช่มั้ย เพราะมินกยูใช่มั้ยถึงทำให้วอนอูกลายเป็นแบบนี้ บ้าฉิบ


“รับทราบครับ แม่กระต่ายน้อย” แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองก่อนจะมองคนตัวเล็กที่นอนยั่วยวนอยู่ด้านล่างอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนคุณนายจอนท้องอยู่นี่กินอะไรเข้าไปบ้างนะ ทำไมลูกเธอถึงเกิดมาน่ารักน่าขย้ำน่ากิน น่า... เสียทุกอย่างได้ขนาดนี้


ขาเรียวถูกแยกออกกว้างมากกว่าเดิมแกนกายที่เคยถูกทิ้งค้างเอาไว้เริ่มขยับตัวช้าๆ เนิบนาบแต่รันจวนใจแก่วอนอูยิ่งนัก แม่จ๋าวอนอูกำลังเป็นอะไรทำรู้สึกร้อนไปหมดเลย คนข้างบนกำลังโถมกายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แกนกายที่กระแทกลงมาทำเอาวอนอูถึงกับตัวโยนสะโพกอยู่ไม่ติดกับผืนเตียง 
ข้อมือที่มีกุญแจมือขังอยู่ไม่เป็นอุปสรรคเลยสักนิด วงแขนเล็กโน้มอีกคนเข้ามาจูบอย่างต้องการเรียวหน้าหวานเชิดขึ้นจูบอีกคนอย่างเร่าร้อนส่วนมินกยูก็โน้มหน้าเข้าไปจูบอีกคนอย่างเต็มใจเช่นกัน


“อึก! ฮร่า! อร้า!”



“เรียกมินกยูสิ เรียกชื่อผม ครางชื่อผม ให้เสียงพี่เรียกร้องแต่ชื่อผมได้มั้ย พี่วอนอู”


“อร้า! มินกยู! อึก! แรงอีก! ฮร่า...” เสียงเรียกร้องครางดังอยู่ข้างหู ไม่รอช้าเด็กหนุ่มรีบทำตามคำขอของคนสวยทันที มินกยูไม่อยากจะขัดใจคนเล็กเลยแม้แต่วินาทีเดียว


“!!?” ร่างกายกำยำถูกผลักให้นอนลงไปกับผืนเตียงกว้าง มินกยูตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนตัวเล็กเปลี่ยนมาเป็นคนคร่อมเขาไว้แทน จากสีหน้าตกใจก็ต้องเปลี่ยนมาเป็นยิ้มทันที ไม่นึกว่าวอนอูจะทำอะไรแบบนี้เลยจริงๆ ไม่เคยนึกเคยฝันเลย...


“อ่ะ...ฮรื่อ...อึก” คนตัวเล็กขย่มกายใส่แกนกายของอีกคนอย่างเก้ๆ กังๆ แต่มินกยูกลับมองว่ามันน่ารักและเซ็กซี่ที่สุดเลยล่ะ

“พี่วอนอู…อร่า…สุดยอด…อึก” มินกยูนอนหลับตาครางอย่าพอใจ นี่มันสวรรค์ชัดๆ นางฟ้าวอนอูกำลังทำให้เขาสุขสมจริงๆ


วอนอูยังคงขย่มกายขึ้นลงบนตัวมินกยูด้วยอารมณ์ใคร่ที่กำลังโหมกระหน่ำจนมินกยูต้องปรามโดยจับสะโพกเล็กน้อยไว้ให้อีกคนผ่อนจังหวะความเร็วลงบ้าง ขืนยังเป็นแบบนี้มินกยูน้อยเกิดหักใช้การไม่ได้ต่อไปก็แย่เลยน่ะสิ


“ซนมานานแล้วเนอะ เดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” หยัดตัวลุกขึ้นเพราะกับคร่อมคนตัวเล็กไว้เหมือนเดิม ขาสวยถูกยกขึ้นพาดบ่าก่อนที่สะโพกหนาของมินกยูจะกระแทกลงไปที่จุดเดิมอย่างแรง


“มินกยู แรงอีก อ้ะ!” พูดยังไม่ทันขาดคำมินกยูก็สนองความต้องการทันที ไม่ไหวแล้วเขาจะไม่ไหวจริงๆแล้ว


“อึก อร้าาาาา // อรื้ออออออ” สิ้นเสียงของความสุขสมมินกยูกระแทกลงไปครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยน้ำรักออกไปเต็มช่องทางของวอนอูส่วนวอนอูก็ได้ปลดปล่อยออกไปเช่นกัน




“รัก ผมรักพี่ที่สุดเลย พี่วอนอู... ฮึก” เหมือนได้ยินเสียงสะอื้นของมินกยู วอนอูปรือตามองอีกคนก่อนที่เปลือกตาจะปิดไปเพราะความเหนื่อยอ่อนและร่างกายอ่อนล้าเต็มทน สติของวอนอูถูกฉุดลงไปในห้วงนิทราที่แสนมืดมิดและพอตื่นมาวอนอูขอให้มันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น...


//


“ผมขอโทษนะ” คนตัวสูงที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่ปลายเตียงเอ่ยขึ้น วอนอูเพิ่งตื่นได้ไม่นานและพอตื่นมามันก็กลายเป็นเช้าของวันใหม่แล้ว


“คิดซะเรื่องที่พี่เจอเป็นเพียงฝันร้ายนะ ผมขอให้พี่ลืมมัน มันเป็นแค่เพียงความฝัน”


บุหรี่มาโบโร่คีปมิ้นท์ตัวยาวถูกหยิบออกไปก่อนที่เจ้าของจะจุดไฟสูบมัน ควันสีเทาที่ลอยเคว้งคว้างราวกับว่ามันคืออารมณ์และความรู้สึกของมินกยูในตอนนี้ ทำไมกัน...


“ไปซะ กลับบ้านพี่ไปซะ พี่จะเอาผิดผมแจ้งตำรวจจับผมก็ได้ ผมจะรออยู่ที่นี่ ตรงนี้ ไม่ไปไหน” พูดราวกับไม่มีวิญญาณอยู่ในร่างกายดวงตาของมินกยูลอยล่องมองเหม่ออกไปข้างหน้า


ร่างของวอนอูรีบลุกขึ้นใส่ซื้อผ้าที่ว่าไว้อยู่ข้างเตียงซึ่งมินกยูได้เตรียมไว้ให้แต่ทีแรก แววตาคนตัวเล็กเหลือบมองมินกยูอย่างไม่เข้าใจ ใจหนึ่งนึกสงสัยและอีกใจหนึ่งก็นึกสงสาร แววตามินกยูตอนนี้มันดูเศร้าเกินไป


‘ปัง!’


เสียงประตูถูกปิดลงเป็นสัญญาณให้รู้ว่าวอนอูได้ออกไปแล้ว มินกยูยกยิ้มให้กับตัวเอง มันจบแล้วสินะความต้องการของเขา คิม มินกยู ต้องการเพียงแค่นี้ต้องการได้อยู่กับ จอน วอนอู เท่านี้ก็พอจะไม่ขอรั้งตัวอีกคนไว้


“ความฝันของผมจบลงแล้วสินะ มันจบแล้ว”


‘My dream is over’ 



2BCON.


อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1391718&chapter=2

[NC-PART] BABY DON'T CRY 1 - xx & Mingyu & xx #ฟิคสมฮ

“อ้ะ...อ้ะ...เฮ่อ...แรงอีก” ร่างกายกำยำขยับตัวกระแทกลงอย่างเร็วและแรงตามคำขอของร่างเล็กที่นอนอยู่เบื้องล่าง แกนกายความเป็นชายขยับเข้าออกถี่เร็วด้วยอารมณ์คุกรุ่นเป็นเพราะร่างบางข้างใต้ออดอ้อนยั่วเขาให้หลงใหลรักจนโงหัวไม่ขึ้น


“นายน่ารักมากเลยนะ...อร่า...สวยที่สุด...เลย...อึก” ยิ่งกระแทกจนไปแรงเท่าไหร่ยิ่งทำให้เขารู้สึกดีมากเท่านั้น เรียวปากเล็กบวมเห่อเพราะถูกอีกคนกดจูบเข้าอย่างไม่รู้เบื่อคนตรงหน้าเขาหวานไปทุกส่วนหอมไปทั้งร่างกายเขาไม่สามารถละออกจากร่างกายนี้ได้เลย


“พี่มินกยู...อ้ะ...ผมไม่...ไหว...ละ...แล้ว...อ้ะ....อร้า~” ลำคอแกร่งถูกกอดไว้แน่นก่อนที่ร่างเล็กจะกระตุกกายพร้อมกับปลดปล่อยความต้องการทั้งหมดออกมา ส่วนมินกยูกระแทกกายย้ำลงไปสองสามทีแล้วก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน


“ฉันรักนายนะ...รักมาก” มินกยูจูบเข้าที่ข้างขมับชื้นเหงื่อก่อนจะไล้ลงมายังริมฝีปากบางร่างเล็กตอบรับจูบอย่างดูดดื่ม 


ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีค่าเลยจนได้มาพบมินกยูคนที่คอยเติมเต็มสร้างความสุขมาให้เขา ทำให้คุณค่าในตัวเขากลับมา ตั้งแต่มีมินกยูชีวิตของเขาก็กลับมาสดใสอีกครั้ง


“ผมก็รักพี่มินกยู ขอบคุณนะที่รักกัน” 


“ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ ฉันรักนายเสมอนะ” มินกยูลูบหัวอีกคนอย่างอ่อนโยนพร้อมกับสวมกอดแน่นอย่างห่วงใย


“แต่พี่ยังมีพี่วอนอูและเขาก็รักพี่มาก ผมรู้ว่าพี่ก็รักเขามากเหมือนกัน ฮึกฮึก” ร่างในอ้อมกอดเริ่มร้องสะอื้น เขามาทีหลังเขารู้ตัวดีว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้แค่ไหนเวลาของเขาที่ได้อยู่กับมินกยูมันแค่เศษเสี้ยวหนึ่งที่มินกยูอมสละเวลามาให้ก็เท่านั้น 


“ไม่เอา อย่าพูดแบบนี้อยู่กับฉันอย่าพูดถึงใครตอนนี้มีแค่เราสองคนนะ อย่าคิดมากเลย ถึงจะยังไงฉันก็รักนายนะ” มินกยูกระชับกอดให้แน่นขึ้นเพื่อให้อีกคนสบายใจ มินกยูเข้าใจว่าคนตัวเล็กรู้สึกยังไงที่ต้องแอบคบกับเขาแบบหลบๆซ่อนๆแบบนี้... ที่จริงถ้าจะถามว่าใครผิดก็คงเป็นเขาเองที่เผลอตัวแบ่งใจไปรักใครอีกคนนอกจากวอนอู เขารักคนตัวเล็กคนนี้จริงๆ แต่ถ้าจะให้เขาเลือกใครสักคนเขาก็ทำไม่ได้


“ฮึกฮึก ขอบคุณนะพี่มินกยูที่ยังอยู่เคียงข้างผมเสมอ” ใบหน้าหวานซบกับหน้าอกแกร่งก่อนจะกอดอีกคนแน่น


“ฉันจะอยู่เคียงข้างนายจนกว่านายจะไม่ต้องการฉัน ชเว ฮันโซล” มินกยูบรรจงจูบลงหน้าผากมนก่อนจะปิดไฟและนอนหลับไปพร้อมคนในอ้อมกอด 

ผมขอโทษนะที่กำลังหลอกพี่อยู่

ผมรักพี่มากนะ แต่ผมก็รักเขามากเหมือนกัน พี่เกลียดผมได้

แต่พี่อย่าเกลียดเขาเลย เพราะเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

คนที่ผิด คือ ผมเอง

2BCON


อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1391718&chapter=6

[NC-PART] BE MINE - Jisoo & Hansol #น้องฮันเคะ

เธอช่างน่าหลงใหล

จนเขาอยากจะครอบครองไว้เพียงผู้เดียว

ได้โปรดเป็นของผมตลอดไปได้ไหม

            พวงแก้มอ่อนนุ่มขึ้นสีแดงระเรื่อทุกครั้งที่เลื่อนมือลงไปสัมผัส ผิวขาวเนียนใสดุจน้ำนมอยากจะก้มลงกัดย้ำๆ ให้เป็นรอยแดงสักครา รวงผมสวยที่รับกับใบหน้าหวานอยากจะบรรจงลูบไว้อย่างอ่อนโยน นัยตาสีน้ำตาลอ่อนชวนหลงใหลทุกครั้งเมื่อยามสบตา ริมฝีปากสวยราวกับลูกเชอร์รี่สดช่างน่ากดจูบหลายๆ ครั้งดูดคลึงจนกว่าจะพอใจ ร่างกายอันบอบบางอยากจะโอบกอดไว้เมื่อยามหลับตานอนและลืมตาตื่น

            ชเว ฮันโซล ผู้ที่ทำให้จิตใจเขาเกิดกิเลสตัณหา ใบหน้าสวยราวกับนางฟ้านั้นทำให้หัวใจเขาเรียกหาตลอดเวลา ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งไขว่คว้า อยากจะกุมมือเล็กไว้ไม่ให้ไปไหน อยากจะโอบอุ้มร่างนั้นไว้ไม่ให้ห่างกาย

            ชเว ฮันโซล ผู้ไม่เคยทำให้ความสุขของเขาจางหาย เพียงแค่เรียวปากบางยกยิ้มโลกทั้งใบของเขาก็ไม่มีวันเศร้าหมอง ยามที่ร่างบางเลื่อนกายขึ้นมาสัมผัสตัวเขาเนื้อกายก็พลันร้อนผ่าวราวกับลาวากำลังเดือดดานจนร้อนระอุ

            ดวงตาหวานฉ่ำที่จ้องมองมาทำให้ไม่อาจละสายตาออกไปได้เลยหรือจะเป็นเพราะว่าอีกคนร่ายมนตร์สะกดเขาหรืออะไรก็ไม่อาจแน่ใจได้ เรียวปากเล็กก้มลงจูบเบาๆ ที่มุมปากชวนให้ลุ่มหลงจนไม่อยากจะปล่อยให้หลุดออกไปไหน เอวคอดที่ถูกกอดรัดไว้อย่างใคร่หาโดนดึงให้ขยับเข้ามาใกล้กันมากยิ่งขึ้นจนแทบไม่เหลือช่องว่างให้อากาศได้ลอดผ่าน

            ร่างกายเปลือยเปล่าแนบชิดสนิทกันทำให้หน้าอกเล็กหายใจกระเพื่อมขึ้นลงชนกับอกแกร่งของเขาช่างสร้างความเสียวซ่านให้ไม่น้อย มือใหญ่วางลงบนสะโพกบางทั้งสองข้างก่อนจะยกมันขึ้นเล็กน้อย ดวงหน้าสวยนิ่วหน้าทันทีเมื่อสิ่งแปลกปลอมลุกล้ำเข้าไปในร่างกาย เข้าไปได้เกือบครึ่งก็ต้องปล่อยให้น้ำตาใสที่คลอหน่วงอยู่ใต้ตาไหลออกมา ไม่รอช้าเขารีบจูบซับน้ำตาปลอบเจ้าของร่างบอบบางไว้อย่างห่วงใย

            เสียงทุ้มกระซิบขึ้นที่ข้างหูบอกว่าให้ผ่อนคลายทำให้คนตัวเล็กรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย ใบหน้าเปื้อนน้ำตายิ้มจางๆ ให้เขา ก่อนจะค่อยๆ กดร่างของตนลงอีกครั้ง ฝ่ามือเล็กบีบที่ไหล่ของอีกคนอย่างแรงเมื่อกดตัวลงไปจนสุด ขณะนี้แกนกายของเขาได้จมหายเข้าไปในตัวร่างบางเรียบร้อยแล้ว อุณหภูมิภายในกำลังอุ่นได้ที่จนทำให้เขาแทบจะลงมือจัดการคนตรงหน้าเสียให้สมแก่ใจต้องการ

            ฮันโซลพยายามกลั้นเสียงครางไว้เมื่อจีซูขยับตัวกระแทกขึ้นไปเบาๆ เรียวปากบางขบเม้นเข้าหากันแน่นเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดออกมา เห็นอย่างนั้นจีซูจึงเลื่อนมือลูบไล้เรือนร่างอีกคนช้าๆ พอทนไม่ไหวคนตัวเล็กจำต้องเปล่งเสียงครางหวานออกมาให้ได้เชยชมจนเป็นที่พอใจ ซอกคอขาวถูกชายหนุ่มขบกัดอย่างเอาแต่ใจรอยแดงเป็นจ้ำปรากฏขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของได้อย่างดี

            แกนกายร้อนรุ่มค้างไว้นานเริ่มขยายตัวออกจนคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัด ดวงหน้าหวานหันมองอีกคนที่ตอนนี้กำลังสับส่ายเพราะอารมณ์คุกรุ่นอย่างเต็มที่ สะโพกขาวเนียนยกตัวขึ้นก่อนที่จะกดลงกับแท่งอุ่นนั้นจนมิด ทำอย่างนี้ซ้ำอยู่หลายครั้งจนจีซูแทบกระอักความสุขตาย ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นพร้อมกับครางระงมก้องไปทั่ว

            บั้นท้ายกลมยังคงทำหน้าที่ได้อย่างไม่บกพร่อง เสียงหวานที่เลื่อนมาครางอยู่ข้างหูจีซูนั่นฟังดูเย้ายวนไม่หยอก ริมฝีปากบางถูกกดจูบอย่างไม่รู้จักเบื่อเรียวลิ้นเล็กถูกแกล้งพันเกี่ยวอย่างหยอกล้อก่อนที่จะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ร่างเล็กเอนลงกับผืนเตียงช้าๆ หลังจากที่เป็นคนคุมเกมอยู่นาน ต่อจากนี้เป็นหน้าที่ของจีซูบ้างล่ะ ขาขาวทั้งสองข้างถูกจับแยกออกกว้างก่อนที่แกนกายที่ค้างอยู่หว่างขาของอีกคนจะค่อยๆ ขยับอีกครั้ง

            ดวงตาหวานหยาดเยิ้มมองมาที่เข้าด้วยสายตาที่ยั่วยวน ถ้าจะคิดจะแกล้งกันด้วยวิธีนี้เธอคิดผิดซะแล้วล่ะ ชเว ฮันโซล ลืมไปแล้วหรอว่าตอนนี้ใครเป็นคนคุมเกม

            จีซูกระแทกกายลงไปแรงๆ จนเจ้าตัวเล็กร้องเสียงหลงก่อนที่จีซูจะยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ เอวบางถูกจีซูก้มลงกอดไว้ให้เข้ามาใกล้ๆกันพร้อมกับขาเรียวข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดกับไหล่กว้าง ร่างใหญ่ขยับกายอีกครั้งจนร่างที่นอนอยู่ใต้ร่างแทบสั่นสะท้าน ปลายเท้าจิกลงกับผ้าปูที่นอนเมื่อยามคนตัวใหญ่กว่าโถมกายลงมาราวกับพายุกระหน่ำ

            เมื่อถึงคราวสิ้นสุดลมพายุได้พัดผ่านไปและแทนที่ด้วยธารน้ำอุ่นที่ฉีดเข้าไปในช่องทางของเจ้าตัวเล็กนี่นอนหอบเหนื่อยอยู่บนเตียง จีซูปาดน้ำเหนียวข้นของฮันโซลที่เปรอะอยู่บนหน้าท้องก่อนจะแกล้งเอามาป้ายบนใบหน้าของอีกคน คนหน้าสวยค้อนตามองเขาและกำลังจะยกมือทั้งสองมาทุบอกเขาอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ทว่าจีซูกลับจับข้อมือเล็กนั้นตรึงไว้กับผืนเตียงเสียก่อน ฮันโซลพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่เกิดผลจึงได้แต่ยอมอีกคนตามเคย

            จีซูเลื่อนหน้าให้เข้าไปใกล้คนตัวเล็กพร้อมกับขยับไปกระซิบตรงข้างหูอีกคน พอฟังอีกคนพูดจนพวงแก้มขาวของฮันโซลก็เปลี่ยนสีทันที

“Honey baby, please be mine again.”

            เรียวปากของทั้งสองดิ่งประกบเข้าหากัน เรียวแขนเล็กโอบกอดรอบคอแกร่งให้เข้ามาชิดกันมากยิ่งขึ้น เรือนร่างเนียนนุ่มถูกลูบไล้อย่างเสน่ห์หา ริมฝีปากของร่างสูงผละออกมาก่อนจะบรรจงจูบไปร่างกายอันบอบบางอย่างทะนุถนอม จนแกนกายที่นอนหลับภายใต้ร่างเล็กมันเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง...

Rrrrrrrrrrr~                Rrrrrrrrrrr~                Rrrrrrrrrrr~

“ฮัลโหล ว่าไงไอ้เพื่อนยากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” อีกคนลากเสียงถามอย่างกวนประสาทหลังจากที่เขากดรับสาย

“อะ ไอ้เชี้ย ซึงชอล มะ มึงโทรมาทำไม...” จีซูพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติที่สุดก่อนที่จะตอบเพื่อนสนิทไป

“แหม รู้น่ามึงกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่สิท่า ฮ่าๆๆๆ” ซึงชอลดัดเสียงพูดกวนเขา ให้ตายเถอะ กูเกลียดมึง ชเว ซึงชอล!

“ไปๆๆ ไปอยู่กับน้องฮันนี่ของมึงเถอะไป แล้ววันจันทร์เอาแฟรชไดฟ์มาคืนกูด้วย”

“เออ!” พอเขาพูดจบอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งไป

            จีซูนอนลงกับเตียงอีกครั้ง ใบหน้าหล่อนอนตะแคงซบลงกับหมอนใบใหญ่ แม็คบุคเครื่องสวยที่วางอยู่ข้างกายถูกใช้งานอีกครั้ง

(II)  Pause … Play (>)

            ดวงตาคมจดจ้องไปที่ร่างที่อยู่ภายในจอสี่เหลี่ยมนั้นก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงก่อนที่จะจินตนาการไปพร้อมกับเสียงครางหวานๆ ของ ชเว ฮันโซล อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง....

ผมมีความสุขจัง

ชเว ฮันโซล

END


อ่านเสร็จแล้วคอมเม้นให้ด้วยนะคะ > http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1421088&chapter=1